สำหรับนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์คนนี้ การเต้นรำลีลาศไม่ใช่เพียงแค่กีฬาที่เธอเลือกทำ เธอมองว่าเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองที่สะท้อนถึงความชอบและความสามารถของเธอ การเต้นรำลีลาศทำให้เธอมีโอกาสได้สัมผัสกับดนตรีที่เธอชื่นชอบ และได้ฝึกฝนทักษะการเคลื่อนไหวที่สวยงามและเร้าใจ ทั้งยังเสริมสร้างความแข็งแรงทางกายภาพและบุคลิกภาพที่ดีให้กับเธอ
การเข้าสู่วงการลีลาศตั้งแต่อายุ 8 ปี ส่งผลให้เธอมีเวลาที่จำกัดในการทำกิจกรรมอื่น ๆ เช่นเดียวกับเพื่อน ๆ ที่ไม่ได้เป็นนักกีฬา แต่เธอก็สามารถจัดสรรเวลาให้เหมาะสมกับการเรียนและการซ้อม เธอใช้เวลาว่างระหว่างเรียนทำการบ้าน และวางแผนกิจกรรมมหาวิทยาลัยให้ตรงกับวันหยุดจากการซ้อม เพื่อให้ชีวิตของเธอมีความสมดุลและไม่กระทบต่อการเรียน
ตลอดระยะเวลา 12 ปีของการเป็นนักกีฬาลีลาศ เธอได้พบกับทั้งความยากลำบากและความสำเร็จมากมาย การพัฒนาตนเองสู่ระดับชาติไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เธอมีเป้าหมายที่ชัดเจนในการเป็นนักกีฬาทีมชาติและต้องการนำประสบการณ์นี้ไปใช้ในการศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เธอเลือกสาขาวิชาจิตวิทยา เพราะเชื่อว่าจะสามารถนำความรู้ทางจิตวิทยามาผสานกับกีฬาลีลาศ เพื่อช่วยเหลือผู้ที่มีปัญหาทางจิตใจหรือภาวะซึมเศร้า
นอกจากนี้ เธอยังตั้งใจที่จะเผยแพร่กีฬาลีลาศสู่กลุ่มคนทุกวัย โดยจัดตั้งชมรมลีลาศให้แก่ผู้ที่สนใจ และสอนกีฬาลีลาศให้กับนักเรียนในระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา เพื่อให้พวกเขาได้สัมผัสกับกีฬาที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพทั้งร่างกายและจิตใจ การทำงานนี้ไม่เพียงแต่เป็นการแบ่งปันความรู้เท่านั้น แต่ยังเป็นการสร้างแรงบันดาลใจให้กับคนรุ่นใหม่ที่สนใจในกีฬาลีลาศ